9 de junio de 2012

ELUCUBRACIÓIS D'UN AMEICER MOYAO


 Nun entendo como se pode correr asina,
como se pode tar solo entre tanta xente,
como se pode vivir sin escuitar nin dicir
algúa palabra que ch’axude a siguir.

Nun comprendo, por máis que lo intento,
como pode úa persona deixarse engañar
por un peteiro ben grande de lladróis,
pos us, que lo que menos yes importa
son as vidas d’os que temos que puxar...

''Imaxino mundos, sociedades, sitos
que teñan paz y igualdá, peró...
¿que máis dá? Si a realidá, dicenme,
que nin eu nin nadie la vai cambiar...''

Nun sei… quizáis m'equivoque,
peró a xente nun pasa de todo,
os novos nun tein trabayo, nin visperas d'ello,
¡Ay carallo! naide lleera a lletra pequena d'esto,
naide s'acordaba de qu'as vacas
non sempre iba tar gordas...

Einda nun conseguin entender a esa clase,
qu'en vez d'axudar, ponse medallas sin máis...
A verdá é qu'el mundo ta malo d'entender,
peró esa clase, que reencarna a Cratos* nel siglo XXI,
 tampouco fai nada por miyorar,
nun sei unde coño vamos acabar…



*Cratos: Na mitoloxía griega, Cratos era a personificación masculina da fuerza y del poder. 


Jandro de Queitano.

No hay comentarios:

Publicar un comentario